گالری رویاهای من

دوست دارم جستجو در جنگل موی تو را

از خدا چیزی نمی‌خواهم به جز بوی تو را

دختر زیبای جنگل‌های آرام شمال

از کجا آورده دست باد گیسوی تو را؟

آستینت را که بالا داده بودی دیده‌اند

خلق رد بوسه من روی بازوی تو را

چشم‌هایت را مراقب باش، می‌ترسم سگان

عاقبت در آتش اندازند آهوی تو را

کاش جای زندگی کردن در آغوشت، خدا

قسمتم می‌کرد مُردن روی زانوی تو را

ناصر حامدی

لبانت قند مصری ، گونه هایت سیب لبنان را

روایت می کند چشمانت٬ آهوی خراسان را

من از هر جای دنیا ، هر که هستم٬ عاشقت هستم

به مِهرت بسته ام دل را ، به دستت داده ام جان را

چنانت  دوست می دارم٬ که با شوقِ تو می خواهم

بسازم وقف چشمت٬ تاک های مستِ پَروان را

بقیه در ادامه مطلب...

حال من خوب است اما با تو بهتر می‌شوم
آخ ... تا می‌بینمت یک جور دیگر می‌شوم

با تو حس شعر در من بیشتر گل می‌کند
یاسم و باران که می‌بارد معطر می‌شوم

در لباس آبی از من بیشتر دل می‌بری
آسمان وقتی که می‌پوشی کبوتر می‌شوم

آنقدرها مرد هستم تا بمانم پای تو
می‌توانم مایه گهگاه دلگرمی شوم

میل - میل توست اما بی تو باور کن که من
در هجوم بادهای سرد پرپر می‌شوم

مهدی فرجی

تا بار سفر را بست

بغض راه گلویم بست

باران شدیدتر شد

بغضم عمیق تر شد

معین کریمی

متن کامل در ادامه مطلب...

در نخستین ساعت شب،
در اطاق چوبیش تنها، زن چینی
در سرش اندیشه های هولناکی دور می گیرد، می اندیشد:
« بردگان ناتوانایی که می سازند دیوار بزرگ شهر را
هر
یکی زانان که در زیر آوار زخمه های آتش شلاق داده جان
مرده اش در لای دیوار است پنهان»

بقیه در ادامه مطلب..

کاش هر صبح به دیدار تو بیدار شدن

تو دوا باشی و با عشق تو بیمار شدن

با تو بودن همه عمر نفس در نفس‌ات

سر به گیسوی تو از عطر تو سرشار شدن

مثل برگ گل سرخ و لب خورشید بهار

سیر از طعم خوش بوسه دیدار شدن

حُسن آن نیست که آن کودک کنعانی داشت

حُسن را چشم تو بایست خریدار شدن

تو اگر باغچه را نیم نگاهی بکنی

گل بابونه ندارد غم بی بار شدن...

کریم سهرابی

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری

دانی که رسیدن هنر گام زمان است

هوشنگ ابتهاج

مدتی ست واژه ها با من غریبن

مدتی ست حال و روزم هم غریب است

مدتی ست در خیالم می گریزم

بلکه آرام گیرد این ذهن مریضم

بقیه در ادامه مطلب...

گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد

ور فکر مجال می‌کنی می‌گذرد

دنیا همه سر به سر خیال است، خیال

هر نوع خیال می‌کنی می‌گذرد…

وحشی بافقی

ناگهان در کوچه دیدم بی وفای خویش را

باز گم کردم ز شادی دست و پای خویش را

گفته بودم بعد ازین باید فراموشش کنم

دیدمش وز یاد بردم گفته های خویش را

مهدی اخوان ثالث

اندوه جدایی و فراغت نصیب من / آسایش و لبخند فراقت نصیب تو ! 
هم وصل محال است و هم از یاد بردنت / ای "آشناترینِ غریب" و غریبه تو

بقیه در ادامه مطلب...

تا در ره عشق آشنای تو شدم
با صد غم و درد مبتلای تو شدم

لیلی‌وش من به حال زارم بنگر
مجنون زمانه از برای تو شدم

وحشی بافقی

مرا به جرم همین شعر متهم کردند

و ... در توهمشان، فتح بر قلم کردند

سپیده، باز قلم ها نوشت از راهی 

که پای هم قدمی را در آن قلم کردند

بقیه در ادامه مطلب...

امشب غزل مرا به هوایی دگر ببر تا هر کجا که میبردت بالو پر ببر
تا نا کجا ببر که هنوزم نبرده ای اینبارم از زمینو زمان دورتر ببر

اینجا برای گم شدن از خویش کوچک ست جایی که گم شوم دگر از هر نظر ببر
آرامشی دوباره مرا رنج میدهد نگذار در سکوتمو سوی خطر ببر , نگذار در سکوتمو سوی خطر ببر

دانلود و ادامه ی متن آهنگ در ادامه مطلب...

مدتی است در فضای مجازی این شعر دست به دست شده و از سروده های فردوسی نامبرده شده به بررسی این شعر می پردازیم

آیا شعر بالا از حکیم ابوالقاسم فردوسی است؟

نقد و یررسی این شعر را در ادامه مطلب بخوانید...

چند گاهیست جام احساسم
از تب اشتیاق ، لبریز است
شده ام مولوی که درمانم
افق دور دست تب ریز است

بی تو من یک کویر تبدارم
تشنه ی مهر آسمانی تو
لطف باران تو سپرده مرا
دست « صحرای » مهربانی تو

بقیه در ادامه مطلب...

جهت نمایش در سایز اصلی آن را ذخیره کنید

ببین من هنوزم نفس می کشم

نفس در هوای قفس می کشم

گذشتم زخود تا نگویم به تو

چه رنجی در این یک نفس می کشم

ادامه ی متن و دانلود در ادامه مطلب...

برای مشاهده در سایز اصلی آن را ذخیره کنید

متن شعر در ادامه مطلب...

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی است

تو مرا باز رساندی به یقینم، کافیست

قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم، کافیست

گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم، کافیست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم، کافیست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز

که همین شوق مرا، خوبترینم! کافیست

محمد علی بهمنی

ای دور مانده از من ناچار و ناسزاوار

آنسوی پنج خندق - پشت چهار دیوار

ای قصه ی تو و من - چون قصه ی شب و روز

پیوسته در پی هم ، اما بدون دیدار

سنگی شده است و با من تندیسوار مانده است

آن روز آخرین وصل ،‌و آن وصل آخرین بار

بوسیدی و دوباره... بوسیدی و دوباره

سیری نمی پذیرفت از بوسه روحت انگار

با هر گلوله یک گل در جان من نشاندی

از بوسه تا که بستی چشم مرا ، به رگبار

دانسته بودی انگار ، کان روز و هر چه با اوست

از عمر ما ندارد ،‌دیگر نصیب تکرار

آندم که بوسه دادی چشم مرا ، نگفتم

چشمم مبوس ای یار ، کاین دوری آورد بار ؟